Nezahat Gökyiğit Botanik Bahçesi’nde düzenlemiş olduğumuz | İstanbul’da Bahçe ve Çiçek” sergisine gösterilen büyük ilgi bu kataloğun hazırlanmasına yol açtı.

” İstanbul 2010 Avrupa Kültür Başkenti” etkinlikleri arasında yer alan bu sergiyi hazırlayabilmek için 17 müze, 10 kütüphane dahil, çeşitli kaynaklardan ve başta çok değerli sanat tarihçisi Prof. Dr. Nurhan Atasoy olmak üzere danışmanlarımız ve sanat severlerden yararlandık. Bu çalışmalar bize İstanbul’un zengin bahçe ve çiçek kültürünün çok az bilindiğini ve tanıtılmaya muhtaç olduğunu gösterdi.

Birbirine karışan kuş ve su seslerini, zarif çiçeklerin renk ve desenleri ile buluşturmaya özen gösteren ve bunları keyifle seyretmek için birbirinden güzel köşklere yer veren Osmanlı bahçelerinin tasviri, hayret ve hayranlık yaratmaktadır.

İstanbul’da çiçek yetiştirme ve çeşitlerini elde etme sanatı, şiir ve müzik gibi tutkulu, ince bir sanat olmuştu. Örneğin lalede 1585, gülde 1018 çeşidin isimleri ve yetiştirenleri kayıtlara geçmişti. Evliya Çelebi 17.yy’da İstanbul’da birkaç bin bahçe, bostan ve sur içerisinde seksen kadar çiçekçi dükkanı olduğunu belirterek, dönemin çiçek sevgisini dile getirmiştir.

” Bahçıvan ” ve yeni bir çiçek çeşidi geliştirenlere verilen ” Sahib-i tohum” unvanlarını almak hükümdarlar için bile iftihar vesilesi oluyordu. 1641 yılında” Bahçe Düzenleme ve Ağaç Geliştirme” adlı cemiyetin kurulması ve” Çiçekçibaşı” makamının oluşturulması, konuya verilen önemi ve kurumsallaşma çabasını göstermektedir.

Kısa bir zaman sonra bu cemiyet, adeta bir akademi gibi çalışan” Çiçek Meclisi” unvanını almış ve yeni çeşitlerin kabulü ve isim alabilmesi için tespit ettiği şartları uygulamaya başlamıştı. Bu kriterlerin sayısı, örneğin lale için 20, nergis için 22’ye ulaşmıştı.