ENGİN ÖZENDES SEBAH & JOAİLLİER´DEN FOTO SABAH´A

ÖNSÖZ

Osmanlı dönemi fotoğrafçılarının tek tek dünyalarına girerek araştırmalar yapmak öncelikle benim için yeni bilgilerin kapılarını açmaya başladı. Bulduğum her yeni bilgi de asık yüzlü bir araştırmacının mağrur bakışlarına dönüşmedi. Duygularımdaki çocuksuluğu harekete geçirdiğinden işin eğlenceli bir yanı olduğunu söylemeliyim. 1980’li yılların başlarında ilk kitabımı yazmaya başladığımda, kitabın dizin bölümünü köşe bakkaldan aldığım küçük bir fihriste tek tek yazarak alfabetik sıraya dizmiştim. O zaman bir elektrikli daktilom vardı. Daha sonraki kitaplarda bilgisayarın rahatlığını yaşamaya başladım. Sébah & Joaillier’de ise artık internet ile çalışabiliyorum. Teknolojiyi ve konumla ilgili gelişmeleri izleyip yaşamıma geçirmeyi sevdiğimi itiraf etmeliyim. İnsan yaşamı için bu kadar kısa bir zamanda, hem bu gelişmeleri izleyebilmek hem de bir yüzyılın diğerine devrettiği günleri yaşayabilmek büyük bir şans diye düşünüyorum. Bundan önceki kitaplarımda 19. yüzyıldan söz ederken geçen yüzyıl demekteydim. Nerede ise birkaç ay sonra artık bir önceki yüzyıl diye söz etmeye başlayacağım! Bundan büyük keyif olabilir mi? Bir taraftan internet rahatlığını yaşarken, diğer yandan Sant’Antonio Kilisesi’nin yüz yıl önceden kalan büyük ve ağır defterlerini, kilisede mevcut fotokopi yeterli boyutta olmadığı için, Peder Luigi ve Semra ile birlikte İstiklal Caddesi’ndeki kırtasiyeciye götürüşümüzü hiç unutmayacağım. İki yüz yıllık evlilik ve doğum sevincinin gözyaşları ölümün keder gözyaşlarına karışıp, büyük bir şefkatle bağrıma bastığım defterlerin sayfalarından koparak sarmıştı düş dünyamı.